ırmağın sonunu aramak üzerine,

yargılanmaya öylesine açık, öylesine savunmasız bi yerinde, 

tam ortasında duruyorum hayatımın, hayatın

kelimelerimin ve nefesimin bittiği noktadayım

işaretlerin ucu keskinleşiyor her geçen gün

ben bir virgülün ardına sığınamaz oldum

ben bu dünyanın gölgesinde saklanamaz oldum

“benim yokluğumdan bu dünyaya bir elbise çıkar sanmıştım”

her bir ipliğim ayrı ayrı sökülüyor şimdi

can çekiliyor canımdan sanki

öylesine çıplağım

öylesine bir başımayım,

bir o kadar buruk yüreğim

bir hayata zorla eklemeye çalışıyorum kendimi

“bak, ben de yaşadım” demek istiyorum 

olmadığım karelere, olmadığım anılara gözyaşları ekiyorum 

olamayacağım insanları suluyorum

bu denizin içinde kayboluyorum sanki

boğulmuyorum, yitip gidiyorum yalnızca

gölgem nerde bilmiyorum,

bu mezarlıklar labirentinde,

bu kocaman denizin ıssızlığında,

ormanın ve ayın parlayan yüzünün tam ortasında,

belki karanlıkta

belki gecemde

belki ta içimde.

içim diye bi yer kaldıysa bile

yolu unutalı yıllar oluyor

pusulasız,

yıldızsız,

ışıksız,

bir başıma, 

yürüyorum.

-karanlığın içine giden bir yolda, ama kalbimin ışığıyla-

-bitimsiz upuzun bir yolun, bir yansımaya bir gölgeye dönüşüşünü izliyorum-

-yolların kıvrılarak ve içimde bi şeyleri kırıp dökerek bükülüşünü, o yolla sığmaya çalışışımı izliyorum hayata-

-dönmek istiyorum kendi içime, en çok da kendime-

ama korkuyorum 

bakamıyorum kabuslarımı yansıtan o aynaya

o ayna dolaşıyor dünyalar boyu, geceler boyu

o ayna ben oluyorum bazen,

bazense ben yok oluyorum

bazen sadece bir yalnızlığı paylaşmak istiyorum sevgiyle

bölmek istiyorum acımızı tüm yeryüzüne

bir çiçeği sular gibi dökmek istiyorum içimizi yaşayan her güzel şeye

içimdeki tüm umudu dağıtıp yok etmek istiyorum 

ve bazen kararsın istiyorum tüm aydınlıklar

sadece,

sevdiğim bir şiire usulca sarılmak

ve gitmek istiyorum buralardan.

her bi kurşun izinden

her bi ölümden ve ah edişimden

birer insan doğsun istiyorum 

sonra o insanlar dönüp baksın yeryüzüne, 

dönüp baksın içine

dönüp baksın yaşamın akıp giden suyuna

ve sonra o suda yok oluşumuzu izlesin her birimizin

sonra dönüp desin ki kendine 

“dünya bu, bu kadar işte”

***

“ Kaybolmak istemiştim bir zamanlar

Kapının arkasında yokum demiştim

Ve divanın altında da.

Bulamazsınız ki artık beni, 

Hayatın ortasında.

Kaybolmak istemiştim bir zamanlar

Beni kimse bulamazdı

Tanrı’nın arkasına saklansam.

O kocamandı, en kocamandı o.

Bir kız çocuğunun hayalleri kadar. “

***

Küçük Kara Balık için.

Çünkü sen olmasaydın çırpınmaya devam etmezdim.