boşluğa,
sevgili günlük, 2 nisan perşembe. yirmi gündür ailemle aynı evde kapalı kalmak, beni şu hayatta en korktuğum şeyi tekrar düşünmeye zorladı. ben babama dönüşmekten çok korkuyorum, ben geleceğimin onlarınki gibi olmasından çok korkuyorum. 38 yaşıma geldiğimde hayatıma bakıp koca bir hiçlik bulmaktan çok korkuyorum. frances’ınki gibi bir durum yaşamaktan çok korkuyorum. aynı evi paylaşabileceğim kadar sevebildiğim/beni sevecek birinin olmamasından, varsa da onu bulamamaktan bulsam da frances gibi yitirmekten korkuyorum. sevdiklerimle olan bağlarım kadar anlam yüklediğim şu hayatta, yapayalnızım. ne olursa olsun içimdeki o koca oyuğu kapatamıyorum. sanki kollarım aynı anda tüm sevdiklerimi sarsın istiyorum, ama en yakınlarıma bile sarılmaya çekiniyorum. ve sarılmak için kollarımı açtığımda yakınlarımda kimseyi bulamıyorum. anneme sarılmak bile bir taş parçasına sarılmaktan farksız geliyor bazen. sonra her biri kayıp gidiyor ellerimden, hepsinin yavaş yavaş yok oluşunu izliyor