ırmağın sonunu aramak üzerine,
yargılanmaya öylesine açık, öylesine savunmasız bi yerinde, tam ortasında duruyorum hayatımın, hayatın kelimelerimin ve nefesimin bittiği noktadayım işaretlerin ucu keskinleşiyor her geçen gün ben bir virgülün ardına sığınamaz oldum ben bu dünyanın gölgesinde saklanamaz oldum “benim yokluğumdan bu dünyaya bir elbise çıkar sanmıştım” her bir ipliğim ayrı ayrı sökülüyor şimdi can çekiliyor canımdan sanki öylesine çıplağım öylesine bir başımayım, bir o kadar buruk yüreğim bir hayata zorla eklemeye çalışıyorum kendimi “bak, ben de yaşadım” demek istiyorum olmadığım karelere, olmadığım anılara gözyaşları ekiyorum olamayacağım insanları suluyorum bu denizin içinde kayboluyorum sanki boğulmuyorum, yitip gidiyorum yalnızca gölgem nerde bilmiyorum, bu mezarlıklar labirentinde, bu kocaman denizin ıssızlığında, ormanın ve ayın parlayan yüzünün tam ortasında, belki karanlıkta belki gecemde belki ta içimde. içim diye bi yer kaldıys