yol arkadaşıma,
bana kaybolduğumda yönümü bulmayı ve yıldızların yerini öğretene, karanlıktan, gölgelerden ve gökyüzünden de bir evren inşa edilebildiğini öğretene, hep ilham verene ama konuşmayı bilmediğini iddia edene, anlamsızlıklar bütünü şu hayata, hatta tek işlevi dümdüz gitmek olan bir tır oyununa bile yüzlerce anlam yükleyebilene, okuduğum her şiirde, gözyaşı döktüğüm tüm filmlerde ve kendime sarılmayı her istediğimde bir şekilde içimde sesini bulduğuma, birlikteyken her şeyin üstesinden gelebilecekmiş gibi hissettiğime, ağlayarak, kabuslar görerek atlattığım gecelerime ve çaresizliğime yenilmemeyi öğretene, canım yol arkadaşıma, biricik Hanne’ye bir teşekkür mektubu. -bu aptal blogu okuduğunu biliyorum ve seni çok seviyorum deli kız. aniden gelen küçük çılgınlık anlarına, sabahlara kadar durmadan konuşabilmene, ani ruh hali değişikliklerine, hayatı her şeye rağmen sevebiliyor oluşuna ve tüm çirkinliklerden sakındığın o kalbinin güzelliğine, nezaketine