🌸
nefes alamadığım, yazamadığım ve ağlayamadığım bir dönemden geçiyorum. en sevdiğim insanla yan yana olmanın sevinci bile yok içimde. öylesine boşum ki, laf olsun diye bile konuşamıyorum. hiçlik hissi ele geçirmiş beni, ya da ben en başından beri o histen ibaretmişim. bilmiyorum. hanne’yle yan yanayız ve susuyorum. onunla susmak bi dert olmazdı bana, bilirdim. konuşmak bir ihtiyaç değildi ikimiz için, biz yan yanaydık, ne olursa olsun birbirimiz vardık ve bu bile yeterdi. yıldızlara bakardık, hiç bilmediğim yıldız isimleri öğrenirdim ben senden. yanında ağlamak de gülmek de yaşamak da ölmek de doğal bir şeydi. birlikte kaybolurduk, birlikte bahsederdik yok olmaktan. ben ne zaman nefes alamasam seni arayıp ağlardım, bugün sana bile sığınamadım. senin yanında bile fazlalık kaldım. bu dünyanın sırtında bir kambur, senin yüreğinde bir dert olarak kaldım. ben böyle olsun istemezdim, ben isterdim ki bu kuyu suyla dolup taşsın, boğulup gitsin içimdeki o his. ben is