“hüznün isyan olur”

ah bizim her gün kendini bir başka yerinden onarmaya bırakılan ciğerlerimiz.

her seferinde bir başkasının kaburga kemiğinden doğan bedenlerimiz.

hep aidiyet ekleriyle dolu isimlerimiz, ama asla kendimize ait olamayışlarımız.

ah bu ağrılı başımız ve ayıklamadığımızda boynu bükük bekleyen semizotlarımız.

başını her gün okşadığımız küstüm çiçekleri.

yarasını sardığımız sokak kedileri.

ve omuzuna başımızı yaslayabileceğimiz dostlarımız.

yasaklar,

ve ismimizin önüne getirilen bir takım sıfatlar

hiç sormadan boynumuza geçirilen bir ip

gözlerimizi bağlayan eller

nefesimizi tuttuğumuz nice an,

kalbimizin buz kesişi

kanımızın bedenimizden çekilişi ve sessizce ağlamak zorunda bırakılışımız

kendimize kurduğumuz kartondan evler

ve o evleri parçalayan eller

boğazımızda bir düğüm,

içimizde hep bir yaşam savaşı

durmaksızın hep büyüyen ince bir sızı 

ve hep kaçmak bir şeylerden

kendinden, hayatın kendisinden

bir takım gerçeklerden

ve bazen gerçek olmayan kişilerden

hep koşmak ve dinlenme hakkının hiç tanınmayışı

sorgulanış,

her anında yüzlerce düşünce kafanın içinde

bu uygun muydu şimdiler

bu bana yakışmazdılar 

bunu giyersem mazallahlar 

ve daha neler neler

yüzünde donup kalan gülüşler

ardından bir televizyon haberi

“kahrolsun katiller”

kahrolsun katiller!

peki katil kim, katil hangimiz

hangimiz o camdan itti 

hangimiz bıçakladı

ve hangilerimiz tuttu kapıyı

bize bunca nefreti kim aşıladı?

kim öğretti kadınlara kendini gizlemeyi

bir saç telinden, kendi bedeninden 

gözünün içinden, nefesinden, gülüşünden tiksinmeyi

kim öğütledi her yerini sıkı sıkı örtmeyi

kim anlattı sana küçüğüm, söyle: tüm bu zorunda kalışları

alıp başını gidemeyişleri

kısacık çalıntı anlarda durup kendine sarılabilmeyi

hayatın o çalıntı anlardan ibaret olduğunu,

nadiren ve çok zor da olsa kendini sevebilmeyi

yaralarını saranın sadece kendin olacağını

bir türkü yakabilmeyi, şiir okuyabilmeyi

bir takım dertlerin ciğerlerin toprakla dolana dek süreceğini 

-hatta bazılarının o zaman da devam edeceğini-

sana kim öğretti?

kim taşıdı bu sessizce kabul edilen yeminleri nesilden nesle?

kim sırtlandı bu kamburu daha ilk nefesinde?

ve küçücük bedenin bunca yükü nasıl taşıdı?

nasıl kabul ettin böylesine bir yaşamı

kim öğretti kalbimize taşlaşmayı

ve küçük bir çocuktan “kadın” yapmayı

kim seçti bir şeylerin daha azı olmayı, her nefesinde

kim seçti taşlanarak ölmeyi tarih boyu

ve kim isterdi varlığının bile günah oluşunu

kim isterdi gömülmeyi diri diri

kim isterdi hakir görülmeyi, söyle!

kim seçerdi çaresizliği

mosmor olmuş suratlara rağmen yuva yapılmaya çalışılan taştan evleri

kim seçerdi küçücükken n kadın olmayı

ama evlenmeden insan sayılmamayı

kim seçerdi büyüyüp seni taşlayacak bir nesli doğurmayı

büyütürken büyümeyi ve hep verici olmayı

hep özür dileyen ve alttan alan taraf olmayı

susmayı, kabullenişi ve gölgelerde yaşamayı

“sınırlarını” bilmek ve korumak zorunda kalmayı

kola takılan bir çanta gibi oradan oraya sürülmeyi

ve hep gurbette olmayı...

ve içinde birken onca karanlığa ve acıya rağmen hep güzel olman gerektiği için - ama sokakta da dikkat çekme şimdi bak, ona göre- bir indirim sebebi olsa da herkese ve her şeye gülümsemen gerektiği için -ama her önüne gelene de gülümseme bak- her şeye rağmen bir şeyler yapmaya çalıştığında ve önüne yüzlerce engel çıktığında, tüm bunları aşsan da aşamasan da,  günün sonunda yine birilerinin karısı, anası şeklinde tanımlanacağın için ve bu topraklarda kadın olmak hep çok acı çekmek anlamına geldiği için, tüm bu gerçekler için üzgünüm: gözyaşımız ortak, gülüşümüz bir, derdimiz baki.

gerçekten çok üzgünüm , elimden gelen tek şey sana sımsıkı sarılmak küçüğüm, elimden gelen tek şey yalnız olmadığını anlatmaya çalışmak. 

elimden gelen tek şey her sabah kalkıp bu yaşamak oyununu sürdürmek ve her şeye rağmen yaşatmaya çalışmak.

•

buraya bir ağıt bırakacaktım ama daha fazla ağıt dinlemeyi yüreğimin kaldırmadığını fark ettim, o yüzden: ağıttır ve aynı zamanda yara bandıdır:

rehber-büyük saat