yaşamak niçin bu kadar zor?

-

-bu korkunçluklarla dolu dünyaya tutunamayan herkes için,ama en çok da senin için-


Max'in hikayesini düşündükçe içim sızlıyor.Max'in ve Max ile aynı kederi paylaşan insanların...Tanıdığımı düşündüğüm biri vardı mesela,o kadar üst düzeydeydi ki kaygısı,dişleri ve saçları o daha küçücükken dökülmeye başlamıştı.Masanın altına girer,çıkmazdı oradan.''İnsanlar aptal olduğumu düşünecek.'' derdi.Hep,insanların onu kabul edeceği,onaylayacağı şekilde yaşamaya çalışırdı.Ne yapabildiğinin,nelerde iyi olduğunun bir önemi yoktu,yapılması gerekenler vardı sadece.Belki öyle davranırsa insanlar onu onaylardı,sessizce de olsa kabul ederlerdi aralarına.Belki ona öyle bakmazlardı.Çok çabaladı nefes alabilmek için bunca şeyin arasında.Yapamadı,alamadı.Sonra da onu alıp götürdüler buralardan,bizden.
Ben çok ağladım ama yaşadığı acıyı anladığımdan değil,anlamıyordum ne yaşadığını.Sonra bana dönüp dediler ki ''O da seni anlamıyor merak etme,kimseyle empati yapamaz,duyguları yok onun.''Ağlayabilmenin bile ne büyük lüks olduğunu ben o cümleyle anladım,onunla anladım.Halbuki kimseyle iletişim kuramaz,kimsenin hayatında iz bırakamaz demişlerdi onun için.

''Normal'' addettiğimiz kalıplar yüzünden bizimle yaşayamadı.Gülümsemesi gerektiğini düşündü ama o hep ''kendi kafasının içinde gülümseyenlerdendi.''İnsanlar onun gülümseyişini hiç göremedi o zifiri yürekleriyle.O bir tepki veremiyor zannettiler.Eğer onlarla aynı davranışları sergilemiyorsa onların arasında yeri ve değeri de olmamalıydı.Nasıl olsa bizimle aynı frekansta konuşamayan varlıklara kendi çıkarlarımız için eziyet edebiliyorduk.Biz diyorduk mesela,dünyanın farklı bir yerinde bizimle aynı dili konuşmayan insanların bizim için ölmesi gerektiğini kabul ediyorduk.Birileri yaşasın diye birileri ölmeliydi.Bu hepimizin dillendirmekten çekindiği ama gerçek olduğunu da apaçık bildiği bir şeydi.

Savaşların ortasında evcilik oynuyorduk,hiçbir dert yokmuş gibi.Yaşamıyorduk,yaşamayı beceremiyorduk.Kendimiz beceremediğimiz için yaşamak isteyenlere de engel oluyorduk.
Kimse içten gülümsemiyordu ki,keşke bilsen.Keşke gülümseyemediğin için kendini suçlu hissetmesen.Bak ben de gülümseyemiyorum bunca şey olup biterken.

Paylaşamadığımız onca şey için,paylaşamadığımız kocaman bir hayat için üzgünüm.Hiç boynuna sımsıkı sarılıp da af dilemedim bunca şey için senden.Ama olsun,senin beni yine de affettiğini biliyorum.

''Seni affediyorum çünkü kusursuz değilsin.''

Beni ben olarak sevdiğin için,kusurlarımı,dertlerimi bir yük olarak görmediğin için sana sonsuz minnettarım.


-Maki.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

duygusal küflü peynirin isyankar objektifinden-

-
-Merhaba.Yine hayat hakkında hakkında kendimce atıp tuttuğum epey uzunca bir yazı. -Ben bu parça öneri bırakma işini sevdim bayağı. Bunlar da bu kısmın önerileri olsun ^-^. -Finding the Rose-Hans Zimmer (from the little prince) -Draw Me a Sheep - Hans Zimmer (From The Little Prince) -FMA Ost - Brothers Kyoudai (special violin) -Cecile Corbel-Valse Des Ondines (audio) -A Town With An Ocean View - Kiki's Delivery Service -Suis-moi (Reprise) - Camille (From The Little Prince) -Pink Martini - Que Sera Sera * Nasıl yaşanacağını bildiğimizi düşünürüz.Hayatı,sanki durmaksızın ileriye doğru gidilmesi gereken tek yönlü bir yol olarak görürüz.Durmak için yeterince makul bir sebebimiz yoksa durmayız,son sürat devam ederiz.Ve sonra dönüp deriz ki ''Çünkü yaşam durmaz,çünkü yaşam bizi beklemez,öylece akıp gider.''Bu yüzden durmak,düşünmek bir şeylerden geri kalmak anlamına gelir lügatimizde.Arabamız istop edene,bedenimiz isyan edip ''Yeter artık!'
Devamı

Momo ya da zamanı kurtaran küçük kızın masalı

-
Resim
Minik Not-Henüz okumadıysanız veya şu an okumakta olup de henüz tamamlamadıysanız tavsiyem aşağıdaki yazıyı okumamanız yönünde.Okurken hissedeceğiniz en ufak bir duyguyu bile değiştirmek istemem,bu sizin okuyuşunuz,bu sizin serüveniniz .Ve,evet içinde spoiler olarak nitelendirebileceğimiz bazı kısımlar da var. Fazlaca uzun bir inceleme yazısı olduğunun farkındayım,affınıza sığınıyorum.İyi okumalar. Momo;kendime en yakın hissettiğim,hüznünü yüreğimde duyumsayabildiğim,belki de hayatımın tam orta yerinde duran pek çok insandan daha fazla beni etkileyen,yalın ama bir o kadar da gerçek bir karakter. Bir kahraman da diyebiliriz aslında ona,ama ne o,ne de içinde yaşadığı dünya onu hiçbir zaman bir kahraman olarak tanımlamayacak.O; şaaşalı bir kostüme,havalı bir repliğe veya güzel bir yüze sahip değil.Bir evi yok,dolayısıyla onun için bir evin sınırları da yok.Yıkık tiyatronun kalıntılarında yaşıyor,odasının tavanı yerine hayaller kurup masallar yazabileceği kocaman bir gökyüzü
Devamı

Maki’ye Mektuplar -1

-
  Canımın içi, kimse sana yaşamanın kolay bir iş olduğunu söylemedi. Tıpkı yaşamak ve ölmek gibi yeni bir yere yerleşmek, bir yeri yuvan bilmek de zor, çok zor. İnsanlar her şeyi kendi kullanabilecekleri hale getirirken ruhunu yok sayıyor. Kesip biçip küçük parçalara ayırıyor seni, gerekli yerlerini en derininden oyuyor, sonra da bütün parçaların bir araya gelsin ve tekrar yıkılmayasın diye bir duvara sabitliyor sırtını. Sonuç olarak daha işlevsel bir şey olup çıkıyorsun, ama gövdende açtıkları her bir oyuk sonsuza kadar sızlamaya devam ediyor. Bazen aklıma kendi topraklarım, can suyumu bulduğum o küçük orman ve köy geliyor. Yeni yeni filizlendiğim zamanları da dökülen tüm yapraklarımı da hatırlıyorum. Tüm hayatımı hatırlıyorum, ama en çok da kesilip götürülüşümü… Köksüz ve yapayalnız kalmış halimi, çektiğim acıyı ve onca yakınmalarımı hiç dinlemeyişlerini hatırlıyorum. Bu insanlar var ya, yaşamaya ve yaşatmaya çalışmanın o acı tadını da hiç bilmezler, varsa yoksa kendi hayatları…
Devamı